موضوع: <-PostCategory-> جمعه 9 تير 1398برچسب:,

16:41

 

بالازاده کاملترین سیره شهادت را به نمایش گذاشت

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------  زندگینامه شهید .                                                                                                                            شهید مرحمت بالازاده در هیجدهم خردادماه ۱۳۴۹، در یکی از روستاهای شهرستان

 گرمی در دامان سرسبز مغان و در یک خانواده متدین و محروم، دیده به جهان گشود.

پدرش از مهاجرین طالش بود که پس از مهاجرت به این روستا، در آنجا به شغل مغازه داری

و خواربار فروشی اشتغال داشت.

مرحمت دوران کودکی را در دشت و کوه و دره‌ها و مناظر سرسبز روستا، با بچه‌های هم

سن و سال خود گذرانده و در هفت سالگی پا به دبستان نهاد و تا کلاس پنجم ابتدایی درس

خواند.

در سال ۱۳۵۷ مرحمت هشت ساله بود که انقلاب اسلامی ایران به پیروزی رسید و مرحمت

همچون سایر مردم محروم و مظلوم ایران، انقلاب را متعلق به مستضعفین دانسته و از همان

اوایل پیروزی انقلاب به دفاع از آن پرداخت.

در سال ۱۳۵۹ هنگام تشکیل اولین هسته های مقاومت بسیج در این منطقه دور افتاده،

به همراه عده‌ای از نوجوانان و جوانان روستا، هماهنگ شده و پایگاه مقاومت بسیج را

در روستا، راه‌اندازی می کنند و مرحمت به همراه جمعی دیگر از جوانان پرشور و فعال

انقلابی، در شورای مرکزی این پایگاه عضویت می یابند و شروع به فعالیت می‌نمایند.

-------------------------------------------------------------------------------------------------وصیتنامه شهید مرحمت بالازاده

لشکر عاشورا /گردان علی اکبر/ تاریخ شهادت :۲۱/۱۲/۱۳۶۳

به نام خداوند بخشنده مهربان

از اینجا وصیت نامه ام را شروع می‌کنم. با سلام بیکران به پیشگاه منجی عالم بشریت حضرت مهدی(عج) و با سلام بیکران به رهبر مستضعفان، ابراهیم زمان، خمینی بت شکن و با سلام بیکران به مردم ایثارگر و شهید پرور ایران، که همچون امام حسین(ع) و لیلا پسرشان را به دین اسلام قربانی می‌دهند.

آری ای ملت غیور شهید پرور ایران درود بر شما، درود برشما که همیشه در مقابل

کفر ایستاده اید و می‌ایستید تا آخرین قطره خونتان.

درود برشما ای ملت ایران، ای مشعل داران امام حسین تا آخرین قطره خونتان

از این انقلاب و از رهبر این انقلاب خوب محافظت کنید تا که این انقلاب اسلامی

را به نحو احسن به منجی عالم بشریت تحویل بدهید.

و ای پدر و مادر عزیزم اگر این پسرتان در راه اسلام به شهادت برسد، افتخار کنید

که شما هم از خانواده شهدا برشمرده می‌شوید. ای پدر و مادر عزیزم از شما

تقاضایی دارم اگر من شهید بشوم گریه نکنید. اگر گریه بکنید به شهدای کربلا و

شهدای کربلای ایران گریه بکنید تا چشم منافقان کور بشود و بفهمند که ما برای

چه می‌جنگیم. حالا معلوم است که راه تنها یک راه است که آن راه هم راه اسلام

و قرآن است. و آخر وصیت می‌کنم راه شهیدان را ادامه بدهید و اسلحه شان را

نگذارید در زمین بماند.

و مادرم و پدرم چنانچه من می‌دانم لیاقت شهادت را ندارم ولی اگر خداوند بخواهد

که شهید بشوم مرا حلال کنید و من هم شهادت را جز سعادت نمی دانم. یعنی

هر کس که شهید می‌شود خوش به حالش که با شهدا همنشین می‌شود. و

از تمام همسایه‌ها و از هم روستایی هایمان می‌خواهم که اگر از من سخن بدی

شنیده اید و کارهای بدی دیده اید حلال بکنید. و برادرانم اسحله ام را نگذارند در

جا بماند و خواهرانم با حجاب با دشمنان جنگ کنند. خدایا تو را قسم می‌دهم که

اگر گناهانم را نبخشی از این دنیا به آن دنیا نبر.

خدایا خدایا تو را قسم می‌دهم به من توفیق سربازی امام زمان(عج) و نائب برحق او

خمینی بت شکن را قرار دهی. تا در راه آنها اگر هزاران جان داشته باشم قربانی بدهم.

کربلا کربلا یا فتح یا شهادت جنگ جنگ تا پیروزی

 

 

زندگینامه شهید مرحمت بالازاده، دانش آموز 13ساله اردبیلی با عنوان

«علمدار بصیر» که توسط مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه محقق

 

اردبیلی تالیف شده، طی چند روز آینده به مناسبت روز دانش‌آموز به چاپ

می‌رسد.

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

سردار نقدی رئیس سازمان بسیج مستضعفین، در یادواره مرکزی شهید مرحمت

بالازاده و 36000 دانش آموز شهید کشور طی سخنانی به نقش الگویی شهیدان

به ویژه شهیدان نوجوان اشاره کرد و افزود مرحمت بالازاده نه تنها الگویی برای

دانش آموزان بلکه الگویی برای همه ماست او انسانی ست که در اوج معرفت

و بصیرت بود. به دلیل جثه کوچک با استفاده از سکویی سوار بر موتور می شد

واز این روستا به آن روستا برای تبلیغ انقلاب ، اسلام و آرمان های انقلاب اسلامی

می پرداخت

موضوع: <-PostCategory-> پنج شنبه 12 مرداد 1391برچسب:,

19:31

خاطره ای خواندنی برگرفته از دست نوشته های یک شهید

زمین مسطح بود و کاملا زیر دید دشمن قرار داشتیم . با حالت مجروحی که به عقب بر می گشتیم، به دو سه تا از برادران دیگر رسیدیم که مجروح شده بودند و بر روی زمین افتاده بودند . برای این که این برادران جان ندهند، گفتیم: بلند شوید . تا برویم . پاسخ دادند که شما بروید، ما کم کم می آییم . در 50 متری سمت راستمان نخلستان بود . به طرف آن رفتیم تا از داخل نخلها با حالت ضعف و ناتوانی حرکت خود را ادامه دهیم . پاهای من خسته و دستم مجروح بود . شریان دستم هم قطع شده بود . خونریزی زیادی داشتم . صورتم زرد شده بود و به سرگیجه مبتلا شده بودم .

 

مثل این که به مواضع عراقی ها رسیده بودیم . دیگر توان جلو رفتن را نداشتم . همراهان اصرار می کردند که حرکت کنم . گفتم: من دیگر توان ندارم . شما که وضعتان بهتر و  زخمتان کمتر است، بروید .

آنها رفتند و بحمد الله ظاهرا به بچه های خودمان رسیدند . من یک اتاق خرابه ای دیدم و برای این که یک مقداری از تیر و ترکش در امان باشم، به آن جا رفتم و بی حال افتادم . بعد از چندی، سه، چهار نفر از برادران خودمان هم آمدند و در آن اتاقک به من پیوستیم  وقتی آنها آمدند، گفتم: چطور به اینجا آمدید . گفتند که رد خونهای ریخته شده را گرفتیم تا به اینجا رسیدیم . ما هم از راه منحرف شدیم .

*** 

ناگهان صدای عراقی ها به گوشم رسید که داد و فریاد می کردند . چشمهایم را باز کردم . دیدم پنج نفر عراقی داخل اتاق آمده اند و به عربی چیزهایی به هم می گویند . ما هیچ حرفی نزدیم و از جا هم بلند نشدیم . آنها چند لگد به ما زدند و چند رگبار کنار ما زدند . ولی باز هم کسی بلند نشد . خودشان ما را بلند کردند و با چفیه ای که همراهمان بود، دستهایمان را به هم دیگر بستند و ما را از اطاق بیرون بردند . در بیرون اطاق دیدم که چهار، پنج نفر عراقی دیگر هم بیرون هستند . در بیرون، یک کوله پشتی از بچه های ما افتاده بود و هر کس چیزی برمی داشت . یکی اورکت بر می داشت و دیگری چیز دیگر . 10 الی 12 نفر هم دور اتاق را محاصره کرده بودند .

ما را به پشت دیوار اتاق بردند و چند نفر هم روبه روی ما به حالت تیراندازی زانو زدند تا ما را تیر باران کنند . طبیعتا در یک چنین موقعی، انسان هیچ فکری جز فکر آن دنیا و گفتن شهادتین خود و ذکر «یا حسین » و «یا زهرا» و دیگر چیزها ندارد . در همین حین بود که ناگهان یک خمپاره در نزدیکی ما خورد و عراقی ها پخش شدند .

بعد دو نفرشان آمدند و ما را کشیدند داخل یک نهر بزرگ که در همان نزدیکی قرار داشت و حدود 1 الی 5/1 متر عمق داشت . ما هم به یک طرف نهر به همان حالت دست بسته افتادیم .

***

فرمانده شان متوجه یک سری ساختمان که در سمت چپ ما قرار داشت، شد . با دست اشاره کرد و چیزهایی گفت . ظاهرا می گفت که احتمال دارد داخل آن ساختمانها ایرانی باشد، آنجا بروید و بیاوریدشان . غیر از دو نفرشان بقیه به آنجا رفتند . یکی از این دو نفر باقی مانده، به حالت آماده باش روبه روی ما ایستاد . و دیگری بادگیرهای ما را پاره می کرد و می گفت: مهمات و اسلحه تان کو، ما را به این طرف و آن طرف انداختند و جیبهایمان را گشتند . جز جانماز و مهر و کارت شناسایی و این جور چیزها، چیز دیگری پیدا نکردند . از جیب من یک عکس امام پیدا کردند . گفتند: این عکس خمینی است؟ با سر اشاره کردم که بله . دست کرد در جیب من، یک بسته سیگار شیراز درآورد . نگاهی به آن کرد وگفت: شیراز؟ با اشاره سر گفتم: بله . دیدم یک بسته سیگار وینستون آمریکایی از جیبش درآورد و گفت: صدام سیگار وینستون آمریکایی، اورکت آمریکایی، در بغداد همه چیز فراوان، من فقط شهر و فراوان را متوجه شدم .

من در آن لحظه امیدی به زنده ماندن نداشتم . پیش خود گفتم که دست آخر یا اسیر می شوم، یا شهید . پس حرف خودم را بزنم . همین طور که ادامه می داد که چی فراوان، چی فراوان، من گفتم: در ایران الحمدلله اسلام و مذهب فراوان، وجدان و دین فراوان، مکتب اسلامی ما الحمدلله درسته .

این حرفها را که زدم، یک نخ سیگار از جیبش درآورد و زیر دولب من گذاشت و روشن کرد . چون عصب دست چپ من قطع شده بود . کاملا از کار افتاده بود و دست راستم نیز با چفیه به دست برادر محسن علی اصغری بسته بود . سیگار روشن هم به دهانم بود و نمی توانستم از دهانم بگیرم . خاکستر سیگار ریخت وعراقی که دید من نمی توانم کاری انجام دهم، دست راست مرا باز کرد . من فکر کردم که این دو تا خیلی پست و نامرد نیستند و گمانم که بعثی هم نباشند . به آنها گفتم: یا اخی؟ یا بعثی؟ همزمان با هم گفتند: لا ما مسلمانیم . متوجه شدم که می شود گفت که این دو نفر به اجبار به جبهه آمده اند .

من خون زیادی از بدنم رفته بود . عطش زیادی مرا گرفته بود . به او گفتم: یا اخی عطشان ماء، یعنی تشنه ام، آب بده . آنها به هر کدام از ما یک در قمقمه آب دادند، ولی با آن گلوی خشک و تشنگی فراوان، یک در قمقمه آب که یک قاشق آب می شود، چیزی از تشنگی ما کم نکرد . یکی از برادران گفت: خیلی تشنه ام . عراقی گفت: مجروح ماء مضر، یعنی برای مجروح آب ضرر دارد . در عین حال، یک در قمقمه دیگر آب به هر کدام ما دادند .

نیمی از آن عراقیها که قبلا به طرف ساختمان رفته بودند، بازگشتند . ما را بلند کردند و حرکت دادند که ببرند . من که از ناحیه پا و دست مجروح بودم و خونریزی زیادی داشتم، اصلا نمی توانستم راه بروم و مرتب به زمین می افتادم . بلندم می کردند . باز به زمین می افتادم . با زدن لگد باز مرا بلند می کردند و کتک می زدند . بعضی از آن ها خیلی مرا اذیت کردند، بعضی از آنها هم کمتر . خلاصه با آن وضع دردآور و سخت تا حدود 200 متر راه از داخل نهر رفتیم . مثل یک تکه گوشت یقه مان را می گرفتند و من بی اختیار به زمین می افتادم . دیدند فایده ای ندارد . دستهایم را با چفیه بستند و در همان نهر رها کردند .

منتظر تیر خلاص بودم . «اشهد» م را گفتم، ولی آنها کاری نکردند . فقط آن سه نفر که با من بودند، رفتند و مرا به همان حال رها کردند . بعد از مدتی که حالم بهتر شد، به خود گفتم که خوب عراقیها از این طرف رفتند . پس من باید به طرف مخالف حرکت کنم تا به نیروهای خودی برسم . برگشتم و در همان نهر در جهت مخالف حرکت کردم . باز مقداری که حرکت می کردم، به زمین می افتادم . موقع بلند شدن، برایم خیلی مشکل بود و به سختی و با درد و مشقت این کار انجام می گرفت . بالاخره با این وضع و حالم توانستم تا حدود 50 الی 60 متری اطاق قبل که در آن بودیم، برسم . در آن جا باز به زمین خوردم .

ناگهان دیدم که یک گروه دیگر از عراقیها آمدند، اما آنها کوتاهی نکردند، آن قدر با لگد و قنداق تفنگ به من زدند که در مدت 2 ماه در بیمارستان بدنم کوبیده بود و چون کمرم سیاه شده بود، از کیسه آب گرم در زیر کمرم استفاده می کردم و هم چنین موقع زدن آمپول در بیمارستان برایم خیلی مشکل بود . خلاصه عراقیها من را خیلی زدند و مثل توپ فوتبال بین خود پاس می دادند و فکر می کردند که من فرار کرده ام، چون دستهایم محکم بسته بود . من هم مثل یک تکه گوشت بی جان به این طرف و آن طرف می افتادم . آنها مرتب می زدند و می گفتند: امشب هجوم، امشب هجوم، من هم که نمی دانستم منظورشان چیست . خلاصه در آن نهر آن قدر مرا به زمین کشیدند که پوست بدنم زخم شده بود و استخوانهایم پیدا بود . موقعی که باز می خواستند مرا ببرند، متوجه شدم که با هم صحبت می کنند . یکی می گفت: بکشیم، یکی می گفت: نکشیم، خودش دارد می میرد . بعد مرا رها کردند و رفتند .

نزدیک غروب آفتاب بود و تقریبا بیهوش بودم . وقتی باز مقداری سر حال آمدم، متوجه شدم که آن جا میدان مین بود و من از میدان مین بیرون آمده ام . داخل یک جوی فرعی که در نزدیکی آن نهر بود، افتادم . با خودم گفتم که الان شب است و هوا تاریک، اگر به طرف نیروهای خودمان بروم، چون از طرف مخالف می آیم، احتمال خطر دارد . در همان جا ماندم . باز دیدم که مرتب تیر و ترکش می خورد و سمت چپ و راستم را می کوبند . در وسط جوی، دراز کشیدم . چون نسیم خنکی می وزید و بدنم هم زخم بود، سردم شد . خودم را به طرف آن اطاق خرابه ای که حدود 3×3 بود، رساندم . تشنگی خیلی اذیت می کرد و فشار می آورد . زانوهایم و دستهایم را به طرف دهانم بردم تا بتوانم به وسیله جویدن، چفیه را باز کنم . توانستم با هزار سختی و مشقت چند ساعته چفیه را باز کنم . در آن حال به یاد خدا و روز قیامت افتادم و ذکر خدا می گفتم .

ساعت حدود 12 شب بود . از سرما مرتب می لرزیدم و هواپیماها مرتب منور خوشه ای می ریختند . توپخانه هم مرتب می کوبید . درست مثل روز روشن شده بود . به فکر چاره ای برای سرما افتادم . اورکت هم نداشتم . به فکر روشن کردن آتش افتادم . گفتم که شاید مشخص شود . باز فکر کردم که من آب از سرم گذشته است (چه یک وجب چه صد وجب). خورده چوبهای داخل اطاق را گوشه ای جمع کردم وکبریت زدم . هر کاری کردم روشن نشد . به فکر باد گیر شلوارم افتادم . گفتم: چون پلاستیک دارد زود روشن می شود . و تکه پاره هایی از بادگیر را روی چوبها انداختم و کبریت کشیدم و آتش را روشن کردم و با آن کمی گرم شدم، ولی ناراحتی زخمها مرا آزار می داد . در گوشه ای افتادم و راز و نیاز کردم . تصمیم گرفتم بلند شوم و حرکت کنم، ولی نتوانستم، دیگر مثل اول شب نمی توانستم بلند شوم . دیگر توان ایستادن نداشتم . خیز خیز به طرف درب اطاق رفتم . دیدم با این وضع نمی توانم بروم . چون این منطقه بین نیروهای خودی و دشمن بود و از هر دو طرف زیر آتش قرار داشت . توپ و خمپاره مرتب می بارید . نا امید باز به داخل اطاق برگشتم و به خدا توکل کردم . منتظر بودم که بچه ها از کجا عملیات می کنند تا برای نجات بیایند، ولی هیچ خبری نشد . به خودم روحیه می دادم . این بار متوسل به ائمه اطهار (علیهم السلام) شدم . دلم شکست و توسل به حضرت ابوالفضل پیدا کردم . چون اسم گردانمان ابوالفضل بود، چند بار گفتم: «یا ابوالفضل » تو و خدا شاهدید که من روزی که از خانه بیرون آمدم، برای شهادت آماده بودم، اما دلم نمی خواست اسیر شوم . در همین موقع به یاد برادر مفقود الاثر مسعود دانایی که برادر خانمم است، افتادم که در والفجر 4 مفقود شد و خواهرش که همسر من است، هنوز چشم انتظار است . گفتم: «یا ابوالفضل » تو و خدا شاهد هستید که من از شهادت نمی ترسم، ولی دلم نمی خواهد که اسیر یا مفقود شوم و همه فامیل و دوست و آشنا چشم انتظار من باشند . از تو می خواهم که از خداوند بخواهی تا برایم فرج حاصل شود . ساعت حدود 7 صبح بود .

 بعد از اندکی متوجه سر و صدا و صحبت شدم دقت کردم، دیدم که از بچه های خودمان هستند . دارند فارسی صحبت می کنند، صدا کردم برادر، اخوی یک نفر اینجا بیاید، ولی با این حال که تشنگی بر من غلبه کرده بود، صدایم در نمی آمد . شیشه عطری داشتم آن را بیرون آوردم و به زبانم زدم تا بلکه زبانم تر شود، ولی زبانم می سوخت و ضعف تشنگی من هم کم نشد . باز صدا کردم، ولی جوابی نشنیدم . منتظر در اطاق بودم . چشمم به در بود، ولی خبری نشد . با دست اشاره کردم . یک نفر جلو آمد، یک نفر دیگر هم همراهش بود . به من گفتند: پاشو بیا اینجا . گفتم: نمی توانم، مجروح هستم . گفتند: کی مجروح شدی؟ کجا بودی؟ گفتم: دیروز صبح . گفتند: دیروز صبح ما این جا نیرو نداشتیم، دیشب بچه های مشهد عملیات داشتند . دیروز کسی اینجا نبود . گفتم من از لشکر دیگر هستم و از راه منحرف شده ام . آنها دیدند که داخل اطاق خون زیادی ریخته شده، وقتی مرا با این وضعیت مشاهده کردند، خیلی ناراحت شدند مرا از همان نهر که قبلا اسیر شده بودم، می بردند و مرتب جنازه های کثیف عراقی را می دیدم که برادران می گفتند: دیشب عملیات شد و اینها همه به درک واصل شده اند .

مرا بردند و به آمبولانس اورژانس رساندند . به خود حضرت ابوالفضل قسم، از آن وقتی که متوسل به حضرت ابوالفضل شدم تا وقتی که مرا به آمبولانس رساندند، کلا یک ساعت نشد و من در آن شب به چشم دل خدا را چند بار دیدم و این یک امداد غیبی بود که من از آن زنده و سربلند بیرون آمدم . خلاصه مرا به اورژانس صحرایی بردند و بعد هم به اهواز و از آن جا به مشهد مقدس و دو ماه در آن جا بستری بودم و بعد به تهران آمدم و پس از بهبودی به شهر خود قم برگشتم .

دستنوشته جانباز شهید حاج فتح الله رجب پور

منبع : www.tebyan.net

موضوع: <-PostCategory-> پنج شنبه 8 تير 1391برچسب:,

22:8

 خاطره هایی از شهدا // شهید چمران و...

 

 

 

برای دیدن به ادامه مطلب مراجعه کنید.

ادامه امطلب...»

موضوع: <-PostCategory-> پنج شنبه 8 تير 1391برچسب:,

21:58

بسم رب الشهدا

مدتی است که دیگر قلمم را به کار نگرفته ام.

مدتی است که دیگر قلمم مرا یاری نمی کند.

مدتی است که دیگر من قلمم را یاری نمی کنم.

زمانی طولانیست که قصد دارم از شهدا بنویسم ولی نشد. نه اینکه نخواهم، بلکه نشد.

فکر سیاه، دل سیاه، دست سیاه و قلم سیاه ...

این ها چیزی بودند که مانع من بودند.

پیش خود گفتم تا دلم را روشن نکردم ننویسم ولی فایده ای نکرد.

تصمیم گرفتم بنویسم تا دلم روشن گردد، اگر که لایق باشم.

پس بسم الله 

مینویسم تا دلم روشن بشه ! 

آی شهدا شما در قنوتهای ساده تان چه گفتید که آسمانی شدید ؟ 

آی شهدا نگذارید مسیرتون دست نامردا و نا اهلا بیفته ؟ 

-----------------------

داستان شماره یک 

شهوت شهادت

شب عملیات با سید محلمون داشتم حرف می زدم یهو رفت اون کنار رو به صحرا پلاک شو در آورد انداخت تو صحرا.

داد زدم سید چیکار می کنی.الان شهید می شی بعد جنازت بر نمی گرده.

گفت: دارم شهوت شهادت تو خودم می خشکونم.من که تعجب کردم گفتم:شهوت شهادت دیگه چه صیغه ای؟

گفت:الا داشتم فکر می کردم میرم شهید می شم بعد برام یه مجلس خوب می گیرن خوشحال شدم.ولی من دارمواسه خدا میرم میدون اینا که به خاطر خدا نیست برای همین دارم شهوت شهادت می کشم.

هنوز هم جنازه سید بر نگشته.

------------------------

داستان شماره 2 

بوسه یر پیشانی

در گردان ما برادری بود که عادت داشت پیشانی شهدا راببوسد.

وقتی شهید شد بچه ها تصمیم گرفتندبه تلافی آن همه محبت پیشانی اورا غرق بوسه کنند.پارچه را کنار زدیم پیکر بی سر او دل همه ی ما را آتش زد.

راوی:رزمنده لشکر 27

------------------------

داستان شماره 3 

شهدای گمنام

خیلی گشته بودیم نه پلاکی نه کارتی.

چیزی همراهش نبود.لباس فرم سپاه به تنش بود.چیزی شبیه دکمه پیراهن نظرم رو به خودش جلب کرد.خوب که دقت کردم دیدم یک نگین عقیق است که انگار جمله ای رویش حک شده بود.خاک ها و گل ها را پاک کردم.دیگر نیازی نبود دنبال پلاکش باشیم .

روی عقیق نوشته شده بود:به یاد شدای گمنام...

-------------------

داستان شماره 4

من می خوام پودر بشم

تو سنگر نشسته بودیم با بچه های گردان کمیل.گفتم بچه هاچطوری دوست دارید شهید بشید.ممد گفت:دوست دارم یه تیر بخورم تموم شم.

حسین گفت:دوست دارم پاهام قطع بشن بعد شهید شم.

علی گفت:بی سر می خوام برم من.

یهو فرمانده گفت:من می خوام پودر بشم.

بابا اینا دیگه کی بودن؟؟؟؟؟؟

نظرتون درباره ی این فرمانده چیه؟

----------------------

داستان شماره 5

شلمچه در فرانسه

حمید داوودی آبادی ُنویسنده دفاع مقدس می گوید:

پروفسور ُادون روزوُ  رییس موزه جنگ فرانسه را به مدت یک ساعت به شلمچه می بردند.

احمد دهقان تعریف می کند:وقتی با این آدم فرانسوی پا به شلمچه گذاشتیم  او هی نفس عمیق می کشید و وای وای می کرد و می گفت:این جا کجاست؟این زمین با آدم حرف می زند.

اگر یک وجب ا این زمین را در فرانسه داشتیم نشانت می دادم که چه زیارتگاهی درست می کردند.

آرزوی من است که بتوانم یک هفته با پای پیاده راه بروم.موقع رفتن به کشورش هم گفته بود:همه ۲۰سال مطالعه ام یک طرف و سه روزی که درایران درباره ی جنگ شنیدم یک طرف.

 

-------------------------

درد و دلم

ای شهدا با شمایم

شما که فرزندان زهرایید التماس می کنم کمکم کنید{ ای وای ننه آی ننه با شوا دولانم گناه وار بیلرم اما سن رد الم آخی من حسینیوین آغلینیم رد الم نولار بی چاراسان بقیع سن علی خاطر آخی من نوکریوم اوسون منیم الاهم خانم جورسن اوره سوزوم بوردا یازرام ترکی یازرام هکس بیمیر ندیرم اما ننه آخی کربلا ندا گرمدیم}

شهدا خودتان بدانید من قسمتان دادم به مادرمان خودتان بدانید

منبع:کتاب سرزمین مقدس

موضوع: <-PostCategory-> دو شنبه 21 فروردين 1391برچسب:,

11:59

 وصیت نامه ی شهید حاج محمد کاظمی

موضوع: <-PostCategory-> دو شنبه 21 فروردين 1391برچسب:,

9:40

وصیت نامه دانش آموز شهید بهلول خورشیدی

 

موضوع: <-PostCategory-> 1 فروردين 1386برچسب:,

1:0

 

زنده که بود فقط یک آرزو داشتم؛ این که بتوانم دستش را ببوسم. حس عجیبی نسبت به او داشتم. نمی‌دانم می‌شود این حس را منتقل کرد یا نه. تصور کن که چگونه از ته دل «آقا» را می‌خواهیم. من چنین حسی را نسبت به حاج احمد هم داشتم. شاید تعبیر قشنگی نباشد اگر بگویم او را می‌پرستیدم

امیر حسن انبارداران

***

* سلام، احوال داداش؟

ـ خیلی مخلصیم حاجی، به پای شما که نمی‌رسد.

* زنگ زدم برای گپ تلفنی، چی شد که آمدی پای کار نوشتن؟

ـ دست بردار، ما که کاری نکرده‌ایم.

* همین تمنای شهادت که هشت بار تجدید چاپ شده خیلی کار است.

ـ نه، مال ما نیست. همه‌اش مال حاج احمد [کاظمی] است. اصلاً من هرچه دارم از تمنای شهادت حاج‌احمد است.

* حس و حال خودت را بگو از هنگام تولد کتاب؟

ـ لطف خود حاج احمد بود. تمنای شهادت روال دیگری در زندگی‌ام ایجاد کرد.

* چه روالی؟

ـ چطور برایت بگم... ببین... حسّ توانستن را در من ایجاد کرد. تمنای شهادت که منتشر شد،‌ حس کردم می‌توانم در این حوزه فعالیت کنم.

* می‌شود بگویم همان حسی که همیشه در وجود حاج احمد کاظمی بود، در این کتاب متبلور شد؟

ـ احسنت... دقیقاً همین‌طور است. راستش را بخواهی در روزهایی که من پیگیر آماده‌سازی و انتشار کتاب بودم، خداوند فرزند دختری هم نصیبم کرد. شاید از نظر خیلی‌ها بی‌رحمی باشد اگر بگویم من اصلاً نتوانستم پیگیر امور تولد فرزندم باشم. اصلاً من متوجه نشدم دخترم کی و چگونه به دنیا آمد.

* حاج احمد کاظمی را چند تا دوست داری؟!

ـ زنده که بود فقط یک آرزو داشتم؛ این که بتوانم دستش را ببوسم. حس عجیبی نسبت به او داشتم. نمی‌دانم می‌شود این حس را منتقل کرد یا نه. تصور کن که چگونه از ته دل «آقا» را می‌خواهیم. من چنین حسی را نسبت به حاج احمد هم داشتم. شاید تعبیر قشنگی نباشد اگر بگویم او را می‌پرستیدم.

* توانستی دستش را ببوسی؟

ـ نه، موقعی که یکی از رزمایش‌ها بود نزدیکش شدم اما نشد، و این آرزو روی دلم ماند. حاج احمد آدم عجیبی بود.

* عجیب بود یعنی چه؟

ـ زمینی نبود. در میان نزدیکترین نزدیکانش هم غریب بود. من همیشه دلم برای غربت او می‌سوزد.

* از غریبی‌اش بگو!

ـ خیلی‌ها با او کنار نمی‌آمدند. روالی که داشت برای خیلی‌ها نامأنوس بود.

* زمان جنگ یا بعد از آن؟

ـ همیشه، حتی تا قبل از شهادتش، حتی حالا.

* در چه زمینه‌ای؟

ـ ببین... نوع نگاه حاج احمد در مدیریت جنگ خیلی برجسته بوده. توجهی که او مثلاً به بیت‌المال داشته می‌تواند، یک راهبرد برای زندگی آدمها باشد.

* پس نتیجه می‌گیریم با شهادت به مرادش رسید؟

ـ نه، کمترین مزد حاج احمد شهادت بود. البته شهادت نهایت آرزوی او بود.

* خودش این را گفته؟

ـ بیشتر از این هم گفته.

* عبارت قشنگی در این باره از او سراغ داری؟

خیلی معروف است، وقتی می‌گوید حاضرم تمام دنیا را بدهم اما بروم پیش شهدا.

* چه وقت با او آشنا شدی؟

ـ وقتی فرمانده لشکر نجف اشرف شد، افتخار کردم که سرباز او هستم.

* خاطره‌ای ناب هم داری از او؟

ـ تازه فرمانده‌مان شده بود که یکی از خاطراتش را با عنوان «سرخ است هنوز راه شهدا» آماده کردیم و فرستادیم در روزنامه‌ای چاپ شد. وقتی برایش بردیم که بخواند در حاشیه‌اش نوشت: خدا از ما بپذیرد.

* موقع شهادتش کجا بودی؟

ـ از اصفهان آمده بودم تهران و دنبال امور فرهنگی لشکر بودم. شیخ حسین ذکریایی زنگ زد و گفت که حاج احمد پرید! باورم نشد. رفتم دفتر میقات سراغ حاج سعید قاسمی و همکارانش. دیدم آنها در حال آماده‌سازی امور مربوط به حاج احمد هستند. باورم شد، اما باز دلم نمی‌خواست باور کنم.

* نقطه آرمانی تو برای نوشتن از شهدا و دفاع مقدس کجاست؟

ـ من که در فضای موجود عددی نیستم.

* این شکسته نفسی تو پشت مرا به خاک مالید!

ـ جدی حرف می‌زنم. دعا کن در همین مسیری که هستم باشم و طوری عمل کنم که حضرت «آقا» رضایت داشته باشند.

* فکر می‌کنی الآن شرایطی که برای دفاع مقدس ما در بخش مکتوب رقم می‌خورد مورد رضایت معظم‌له هست؟

ـ اصلاً! ما ده درصد از توصیه‌های حضرت «آقا» را هم عمل نمی‌کنیم.

* چه باید کرد؟

ـ توی جلسه‌ای به همین مناسبت گفتم اگر سخنان مقام معظم رهبری را دسته‌بندی کنیم و اندازه بگیریم متوجه خواهیم شد که سخنان و رهنمودهای ایشان درخصوص دفاع مقدس و شهدا و ایثارگران سهم عمده‌ای دارد. حالا باید از خودمان بپرسیم که آیا ما به اندازه بزرگی این سهم، عمل کرده‌ایم؟

* عمل کرده‌ایم؟

ـ گفتم که! ده درصدش را هم عمل نکرده‌ایم. اصلاً فضای این موضوع خیلی مناسب نیست. الآن بعضی کتاب‌های دفاع مقدس هم که چاپ می‌شود غربت خاص خودش را دارد.

* مثلاً؟

ـ همین چند روز قبل با یکی از بچه‌های تفحص شهدا حرف می‌زدم، می‌گفت این خاطراتی که از من در آن کتاب آمده زمین تا آسمان متفاوت است با گفته‌های خودم!

* چه باید کرد؟

ـ باید مسائل دفاع مقدس را شفاف برای مردم گفت و نوشت.

* تو می‌نویسی؟

ـ برای همین پای کارم.

* قشنگ‌ترین کتابی که خوانده‌ای و همین ویژگی‌ مطلوب را داشته است؟

ـ دا. جالب است برایت بگویم که این کتاب را خانوادگی خواندیم!

شب‌ها می‌نشستیم دور هم، بخشی را من می‌خواندم و خانواده می‌شنیدند، بخشی را همسرم می‌خواند و بخشی را هم پسرم، و بقیه آن را می‌شنیدیم.

* دیگر؟...

ـ مناجات‌های دکتر چمدان را هم اخیراً دوباره خواندم، عجیب تکانم داد.

* دلت می‌خواست جای کدام شهید باشی؟

ـ من که لیاقت این حرف‌ها را ندارم...

* این شکسته نفسی تو مرا له کرد!

ـ خب بنویس جای شهید «محمود عزیز اللهی» که فیلمش را تلویزیون زیاد نشان داده. همان نوجوان پانزده ساله‌ای که در زمان جنگ با آن سن کم به همه توصیه می‌کند اگر حرف امام (ره) را گوش کنید، هیچ مشکلی پیش نمی‌آید.

این فهم آن نوجوان برای همیشه مرا حیران کرده است.

* با این اوصاف علم بهتر است یا ثروت؟!

ـ همت بلند دار که مردان روزگار، از همت بلند به جایی رسیده‌اند.

* نمونه عینی‌اش را بگو که الآن می‌شناسی.

ـ شاید راضی نباشد بگویم اما برادر بزرگم آقای رجبعلی رحیمی که تمام آثار من مربوط به ایشان است و فقط اسم من پای آثار می‌آید، یک شهید زنده است با همتی و منشی والا.

* یک دعا!

ـ خدایا به ما توان آن بده تا در اطاعت کامل از رهبر معظم انقلاب بکوشیم و همواره در مسیر اندیشه ایشان حرکت کنیم.

* و حرف آخر؟

ـ حرف اول و آخر من همین است... حاج احمد...